BELGISCH ESTABLISHMENT KRIJGT KLOP

BELGISCH ESTABLISHMENT KRIJGT KLOP
Tijd voor deugdzaam (!) verzet. Met dank aan en applaus voor Doorbraak 2009/1 met daarin het Megafoontje van JvDC. Let wel, lieve mensen, als ik schrijf ‘deugdzaam (!) verzet’ is de ondertoon weliswaar deugd hebben aan, voldoening vinden in, zich verlustigen in, maar altijd binnen de krijtlijntjes van onze Moeder de Heilige Kerk, die het niet kon hebben dat een christene ziel zich verlustigde in andermans’ ongeluk. U ziet, Meester Daniel heeft het er (een eeuwigheid geleden), goed ingeklopt!
HiHi!HaHa!
MEGAFOON
De aandeelhouders van Fortis stuurden burggraaf Etienne Davignon wandelen. Maatje baron Philippe Bodson botste op een groter “non”. En graaf Maurice Lippens is al helemaal ondergedoken. Wat Marc Reynebeau hierover in De Standaard schreef (7 dec.) is zeker een megafoontje waard.
Toen Lippens in 1998 de bank van de Société Générale, de aloude Generale Bonk, in een fusie met Fortis dreef, wilde hij daarmee beletten dat de Nederlandse bank ABN Amro ze zou binnenhalen’...”Een verjaardagsgeschenk voor de koning”, meldde hij achteraf.’
‘Koning Albert had inderdaad wat rond gebeld met de boodschap dat het hem zou behagen mocht de G-Bank niet in Nederlandse handen vallen. Het was kort daarop dat Lippens de erfelijke titel van graaf kreeg.’
Het nogal zelfgenoegzaam clubje van de aloude Société Générale sprokkelde via een netwerk van ‘stootsdragend kapitaal’ in 2001 centen bijeen voor de redding van Sabena. ‘De koning gelastte Davignon en Lippens om eens te kijken hoe ze toch nog wat vliegtuigen met een Belgische vlag erop in het zwerk konden krijgen. Het duo bracht een veertigtalbedrijven bijeen om mee SN Brussels Airlines op te richten (Solvoy, Umicore, Tractebel, UCB, GBL (Albert Frère), De Persgroep, Rossel (Le Soir), Winterthur - en Fortis, natuurlijk. Zo kwam een netwerk van het staatsdragende kapitaal netjes in beeld.’
In het voorjaar 2008 redden Davignon & C° prins Laurent nog uit zijn vastgoedstrik. Davignon stond dit voorjaar nog ‘van zelfgenoegzaamheid te glimmen’ toen hij op tv kon uitleggen hoe hij ‘de dubieuze vastgoedhandel had opgeruimd waarin prins Laurent zich had verstrikt’ en zo ‘het vorstenhuis uit een wespennest kon helpen’.
Een Brusselse, francofone elite vormde de ruggengraat van het Belgische establishment. Maar de grote Belgische holdings verliezen hun economische macht en nu stilaan ook hun politieke macht. ‘Het had nooit oog voor de Vlaamse emancipatie, noch cultureel, noch economisch. Daarmee verloor die elite haar betekenis voor het meest expansieve deel van het land’... ‘Het hield nostalgisch vast aan zijn Belgique de papa en een ouderwetse belgicaine cultuur. Het verloor in Vlaanderen zijn relevantie, wat zelfs de Belgische idee als zodanig discrediteerde.’
Het Congo-incident tussen Karel De Gucht en de familie Michel en andere Armond De Deckers is een zoveelste communautaire tweespalt in dit land. Franstaligen zijn ‘niet vies van de egards waarmee Kinshasa hen ontvangt als ze maar niet te lastig doen over oorlog of corruptie. Zo draagt Congo de nostalgie naar de grandeur van het Belgische establishment in de koloniale stoot, de kerk en de economie. De holdings, de Société Générale voorop, werden er rijk en groeiden eruit tot een staat in de staat... Elke kritiek op dat verleden lijkt al gauw een aanval op de Belgische eenheidsstaat en op zijn krachtigste symbolen, de monarchie voorop’.