HETLICHT UIT VROEGER DAGEN

HET LICHT VAN VROEGER DAGEN

Single
Het aantal alleenstaanden in België blijft stijgen, meldt de Federale Overheidsdienst Economie. Het grootste aantal singles is te vinden in de leeftijdsgroep van 25 tot 29, waarin 21,5 procent van de mannen geen partner had.

Bij het begin van de jaren 1980 was dat nog 8,2 procent. Bij de vrouwen gaat het om 14,9 procent in 2006 tegen 5,8 procent in 1981. Kinderen blijken ook vaker door één ouder te worden opgevoed. In de leeftijdscategorie van 40 tot 44 jaar steeg het aantal alleenstaande moeders van 6,4 procent in 1981 tot liefst 15,2 procent in 2006.

Eerdere studies toonden al aan dat het aantal alleenstaanden, zeker in de steden, stilaan het aantal mensen dat in een gezin leeft, dreigt te overvleugelen. In het Brussels Gewest is het al zo, met 51 procent, in Antwerpen zitten ze al vlak bij de 45 procent. Dat is erg veel en toont pijnlijk duidelijk aan dat de vermeende sociologische standaard - vader, moeder en twee kindjes - stilaan een minderheidstype wordt.

De overgrote meerderheid van de alleenstaanden heeft daar niet expliciet voor gekozen. Eenmaal over de dertig zijn alleenstaanden meestal het gevolg van echtscheidingen en de onwil of het onvermogen om een nieuwe partner te vinden. Dat schept voor velen een economisch precaire toestand. Vrouwen die door hun partner verlaten worden en aan het werk moeten, zien hun inkomen dalen.

Mannen met onderhoudsplicht ook. En dat terwijl de vaste kosten voor woning, huur en elektriciteit op constant blijven. Om nog te zwijgen over de belastingvoeten, die voor alleenstaanden vaak zwaarder uitvallen dan voor koppels.

De problemen van de alleenstaande beperken zich ook lang niet altijd tot het zuiver materiële. Fenomenen als vereenzaming en isolement komen logischerwijze bij hen vaker voor dan bij de leden van een koppel of een gezin. Uit de geluksstudie van Mark Elchardus bleek niet zo lang geleden nog dat er wel degelijk een causaal verband bestaat tussen het hebben van een relatie en het beleven van een geluksgevoel.

Daarom wekt het ook verwondering dat in een tijd waarin zowat voor iedere minoritaire probleemgroep wel een hulpverlener of een beleidsprogramma voorhanden is, er vanuit het beleid een oorverdovende stilte klinkt over de problematiek van de alleenstaanden, die stilaan maar zeker de helft van de bevolking van onze grootsteden uitmaken.

Yves Desmet

Digitaliaanse Diverse Divergentia

Die linkie-winkies toch! Ze fladderen lijk een gevangen straatmus tegen de tralies van het kooitje waarin ze gevangen zitten…Ze zien wat er misloopt, maar hun linkse overtuiging dat zijn hun tralies, laat hen niet toe de juiste conclusies te trekken…En zeker niet

Yves Desmet Politiek commentator

want als een orkestmeester bespeelt hij zijn Rote Kapelle (Duits voor Rood Orkest), in éénklank met zijn geloofsgenoten van de TV….

Ik schrijf ‘geloofsgenoten’ , omdat zij, net als de christenen, geloven. Zij geloven in de rode broederschap van dank zij het socialisme ‘worden wij allemaal beter’, maar zij, de leiders die leven in rijke lofts, meest. Vergeet niet dat de definitie van geloven is: aanvaarden op het gezag van een ander…..Zij ‘weten’ dus niet, maar hollen als lege vaten de fluitspelers achterna.

De ‘Politiek Commentator’ die de wereld ons benijdt, vergeet gemakkelijkheidhalve te spreken over het ‘verloop’ van de zoekende jongeren, die terecht komen in allerlei Oosterse godsdiensten, bezinningsgroepen en schijngodsdiensten….Zij lopen verloren in de doolhof van hun eenzaamheid….

En zo kom ik op ‘geloven’ , want ik, ook maar een simpele straatmus zijnde, leef en werk aan de buitenkant van dat linkse traliekooitje…. Omdat ik mij buiten dat kooitje beweeg, en zeker niet gevangen zit in een ander kooitje, kan ik vrij-uit spreken. Zelfs over ‘geloven’ in de christelijke betekenis van het woord, want dat zou een ander kooitje kunnen zijn.…..Niet dat het vroeger, toen de meerderheid van de Vlaamse mensen nog ‘geloofde’ en naar de kerk ging, zoveel beter was. Maar toen kende men tenminste nog de waarde van het Sacrament van het Huwelijk, en van het gegeven woord. Toen hadden de liturgische woorden van de Priester in de kerk nog een sacrale waarde : ‘Wat God (*) verbonden heeft, zal de mens niet scheiden’ – en ‘in goede en kwade dagen, tot de dood ons scheidt’….

Voor mij is het ook een historische fout, een onverantwoorde lamzakkige verwaarlozing, dat de Kerkleiders zelf verantwoordelijk zijn voor de ‘degradatie’ van de Sacramenten. Met als gevolg de totale leegloop en de banalisering van het sacrale. Een beetje de geschiedenis van de hond die hapt naar zijn eigen staart….Men ziet alleen de binnekant van de kerk bij doopsel en begrafenis. Uit gewoonte. Voor het oog der mensen. Voor de pompeuze vertoningen en om mekaar te overtroeven…Trouwen en Communiefeesten doet men ook liefst in de kerk. Zie voorgaande redenen, mar dan in de overtreffende trap.

Als ik het even oneerbiedig mar vertolken: als men lid wil zijn van een vogelpikclub, moet men de regels van die club volgen. Als men als gelovig mens door het leven wil gaan, moet men de reglementen volgen. Wie de reglementen niet volgt, wordt uitgesloten! Wie anders nooit in de kerk komt : geen communiefeest, geen trouwfeest, geen kerkelijke begrafenis. Wie de liturgische ‘tramelant’ wenst, kan die laten doorgaan in de zaal waar het feest doorgaat….Doorleefde kerkelijke plechtigheden zijn voorbehouden aan iedereen die wil, maar daar ook naar leeft. Wie nooit de kerk ziet staan, heeft die op de ernstigste momenten van het leven ook niet nodig. Daarin kunnen we van de Muzelmannen leren:; respect. Maar dat moet men iedere dag verdienen. Ruggengraat en volharding : dat hebben de te softe herders nodig!

Het gezin, zoals bedoeld door Mevr. Alexandra Coolen (en niet zoals Trezebees Vervotje van het ACW dat bedoelt: ik, mijn vriend en mijn hond) is sedert onheugelijke tijden de hoeksteen van elke gezonde samenleving. Waar afwijkingen uitzonderingen zijn, en niet eerder de regel. Waar ‘genot’ niet primeert. Waar ‘kinderen’ op alle denkbare manier een zegen zijn, maar ook een soort ‘levensverzekering’ voor de toekomst. Wij zorgen voor de toekomst, en de toekomst zorgt voor ons. Door de voortdurende instandhouding. Zodat wij niet moeten vrezen voor ‘vergrijzing’ of ‘overbevolking van de wereld’…Geen geleerde onmogelijke theorieën, maar gezond boerenverstand. .

Maar intussen is de ‘Verlichting’ gekomen, en de beschaving van de dood : abortus, euthanasie begin van het einde, waar de mens, nietige aardworm, denkt over gelijke krachten als God (*) te beschikken…

Tot slot (maar dat is dan weer even te Bijbels **, en ik ben geen Pastoor!) wil ik even teruggaan naar Adam en Eva….Want God (*) sprak toen ;’het is niet goed dat de mens alleen zou blijven…en hij nam uit de rib van Adam’, enz….Niet te geloven dat de Bijbel weer eens het laatste woord heeft!
En dat, beste mensen, heeft die altijd, en niet de Korân…..Want het origineel is altijd beter dan de kopie…..

André Baert


(*) God staat hier voor alle nobele waarden van de universele Geest die alle mensen verbindt, zelfs de ongelovigen, de boedhisten, en zelfs de vrome Moslim

(**) te Bijbels…Straks wordt in jullie brievenbussen een folder gepost over het Scheppingsverhaal dat ‘geloofwaardiger’ zou zijn dan de evolutieleer…Maar heeft U er al eens over nagedacht, dat het Bijbels scheppingsverhaal (de fameuze 7 dagen) slechts aanvangt nadat de aarde al bestond? Pure evolutie dus….net zoals de 7 dagen een evolutie zijn op zichzelf!

(***) De titel :’Het Licht uit vroeger Dagen’ is/was ook de titel van een Davidsfonds-boek door Daan Inghelram dat in mijn omgeving in de jaren ’50-’60 veel ophef maakte. Het was een nostalgisch verhaal, dat ik compleet vergeten ben, buiten de titel….