Verdorie! Dit is weer eens leentje-buur spelen bij Het Vrije Volk. Maar deze is te mooi om te laten vergaan in de ongelezenheid. En er zijn misschien nog altijd mensen, die de ‘klik’ naar de webstek van HVV niet dagelijks aankunnen. Zoals ze hieronder zien, zijn ze radicaal verkeerd! Die van HVV hebben het dan over het Nederlands pronkstuk, den Bos van de PvdA. Omdat er bij ons niets anders dan ‘Bossen’ en graaiers rondlopen in ’s Lands Bestuur, heb dan maar in gedachten, als meewerkend voorwerp; geheel het Staats-mechanisme genomen. Met uitzondering van Haiku Herman. Die graait nu in de onuitputtelijke staatskas van de Eu….Nooit door niemand verkozen, en nu bij de toptien der graaiers!
En zeg nu zelf: alleen wij al, als gepensioneerden, krijgen wij niet maandelijks onze 2 Gulden terug, in ruil voor de bijdragen (het lotje uit het verhaal hieronder) dat we jarenlang betaald hebben? Voor mijzelf gaat het dan over 47 jaar trouwe dienst, en was ik niet hald-blind geworden, ik was nog aan het werk! De beloofde prijs van de loterij? Wacht eens! Hoe was dat liedje van Fluppe De Winter over Poen van mijn Pensioen in de Pochet van Mohammed…Was dat misschien te kwetsend voor de Machthebbers? En verdorie, voor wie het hem aangaat : de melodie en de woorden zijn gemakkelijk blijven hangen….En welk percentage, denkt U, van de bevolking leeft van dat pensioentje? Ahum, zolang de kassen nog niet leeg zijn….
Als inrichters van de loterij met als eerste prijs een dode ezel, zou de Staat wel beter moeten weten….De kruik gaat zolang te water tot Mohammed ze breekt….
De Dode Ezel
Op een dag verhuist de kleine Wouter naar de provincie en koopt bij een oude boer een ezel voor 100 Gulden.
De boer moet de ezel de dag erop bij Wouter thuis brengen. Maar die bewuste voormiddag: 'Sorry jongen, maar ik heb slecht nieuws : mijn ezel lag deze ochtend dood toen ik hem wilde voederen.'
Woutertje: 'Wel dan, geef me gewoon mijn 100 gulden terug.'
Boer: 'Maar dat kan ik niet. Ik heb alles al uitgegeven '
Woutretje: 'Wel goed dan, breng me dan toch die ezel maar.'
Boer: 'En wat ga je er wel mee doen, dan ?'
Woutertje: 'Wel, ik ga hem als prijs verloten in een tombola.'
Boer: 'Maar je kunt toch geen dode ezel verloten !'
Woutertje 'Zeker weten van wèl !! Ik zal gewoon aan niemand zeggen dat ie dood is.'
Daarop bedenkt de boer dat het eigenlijk zijn probleem niet is, en vindt dat hij het voorstel van de jongen niet moet afkeuren. En hij levert dus de dode ezel af bij de kleine Wouter. Eén maand later loopt de boer nog eens bij de kleine Wouter langs.
Boer: ''En, jongen, hoe is het nu met mijn dode ezel afgelopen ?'
Woutertje: 'Wel, zoals ik je al zei : ik heb hem verloot. Ik heb in het totaal 500 Tombolabiljetten van 2 gulden per stuk verkocht, en uiteindelijk een winst behaald van 898 gulden !'
Boer: 'En is er dan niemand geweest die geprotesteerd heeft ?'
Woutertje: 'Alleen maar de winnaar. Maar ik heb hem onmiddellijk zijn 2 gulden terug gegeven, en klaar was kees !'
Epiloog:
Ondertussen zijn de jaren voorbijgegaan. Wouter is groot geworden en is nu minister van financiën in Nederland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten