VLAANDERENS UUR VOORGOED VOORBIJ

Deel I


Onderstaand artikel, van de hand van een reus in de Vlaamse Ontvoogding, plaatst twee kaarsjes op de bittere taart van de zoveelste nederlaag op rij die de Vlamingen moeten ondergaan in dit on-land. De wondere herfst van 2007, toen de Koning een stille staatsgreep pleegde, door de verliezer van de verkiezingen, het Blauwe Konijn, aan te duiden als regeringsleider.

Onze Vlaamse Leiders keken toe en hielden de kaken op elkaar. En dezen die wel spraken in naam van het Volk, werden weggehoond en als verzuurden aan de kant gezet…
Goed. Gedane zaken nemen geen keer.

Laten we dus vooruit kijken, en mocht het vaandel gevallen zijn, zodat het naakte bestaan der Onkreukbaren zou kunnen betwijfeld worde: het is niet het Volk dat moet veranderd worden, maar de Leiders. De banier is misschien bevlekt en gescheurd, maar ze blijft voor gaan in de strijd. Af en toe een gewetensonderzoek werkt zuiverend.
Als er maar één zaak goed onthouden wordt! En dat is: falanx vormen en op de vijand in gaan. In de tijd die ons rest, moeten wij ons organiseren rond de vlag.

Twee verloren jaren: had The Economist ongelijk?


door PAUL BELIEN




De Vlaming Herman Van Rompuy is de eerste president van Europa geworden. Heel wat Vlamingen zijn daar trots op. Nochtans zou de wereld nooit van Herman Van Rompuy gehoord hebben zonder de historische kans die Vlaanderen exact twee jaar geleden verspeelde.
Nooit heeft Vlaanderen dichter gestaan bij zijn onafhankelijkheid dan in de herfst van twee jaar geleden. Op 6 september 2007 publiceerde The Economist een editoriaal waarin het de ontbinding van België bepleitte. The Economist is het meest gezaghebbende weekblad ter wereld. Het editoriaal kwam in Brussel aan als een mokerslag. Wanneer The Economist schrijft dat in Brussel een machtsvacuüm heerst, dan nemen buitenlandse regeringen dat zeer ernstig. Op 27 augustus had de columnist Alexandre Adler in een artikel in de Franse krant Le Figaro reeds geschreven dat Frankrijk zich moest klaarmaken voor de annexatie van Walloniï. Adler staat dicht bij de Franse president Sarkozy en bezette lange tijd de leerstoel voor internationale relaties aan het Collטge interarmיes de défense (CID) in Parijs, de hoogste legeracademie in Frankrijk. Naarmate de herfst van 2007 vorderde en de vorming van een Belgische regering uitbleef, begon de internationale pers meer en meer aandacht te besteden aan de toekomst van een land waar de Vlaamse partijen categoriek weigerden in een regering te stappen en aan het Belgische beleid deel te nemen indien niet het ongrondwettelijk kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde werd gesplitst. Tegen begin december maakten alle buitenlandse diplomatieke kanselarijen zich grote zorgen over het voortbestaan van België en begonnen wanhopige belgicisten hun woningen in Brussel met tricolores te sieren. Ooit, binnen een jaar of vijftig, zullen historici onthullen hoezeer de Belgische autoriteiten in november en december 2007 door het buitenland onder druk gezet zijn om onmiddellijk een einde te maken aan de Belgische crisis met het dreigement dat men anders in Londen, Parijs, Berlijn en Washington scenario's zou beginnen uitwerken voor een internationale oplossing van het Belgische imbroglio.
De lont werd uit het kruitvat gehaald toen koning Albert op 10 december, exact zes maanden of 183 dagen na de verkiezingen van 10 juni, een Vlaamse quisling vond. Guy Verhofstadt verklaarde zich bereid een "noodregering" te vormen. Daarmee werd de eerste bres geslagen in het Vlaamse weigeringsfront. Op de website van N-VA werd de koninklijke démarche aangeklaagd als een "staatsgreep". Terecht, want de vorst gaf het politieke initiatief aan de verliezer van de verkiezingen - de man die al jaren geweigerd had om het BHV-arrest van het grondwettelijk hof uit te voeren.

In plaats van de staatsgreep af te wijzen, liet CD& V zich door Verhofstadt gewillig ten dans leiden. Het kartel CD&V/N-VA was toen nog zo hecht dat N-VA een veto had kunnen stellen. De Vlaams-nationalisten wilden echter bewijzen dat N-VA een "beleidspartij" is die ook dingen kan verwezenlijken voor Vlaanderen door het Belgische spel mee te spelen en een "verantwoordelijke" houding aan te nemen. Op zondag 23 december keurde de Kamer de vorming van Verhofstadts interimregering goed. Bestaande uit PS, MR, CdH, VLD en CD&V werd het België's allereerste regering sinds de na-oorlogse repressieperiode die niet de meerderheid van de Vlaamse kamerleden vertegenwoordigde. Desondanks kreeg het kabinet het vertrouwen van 97 stemmen, tegen 46 en één onthouding. Hoewel N-VA niet tot de regering toetrad, gaf de Vlaams-nationalistische partij, met inbegrip van partij strateeg en -leider Bart De Wever, het vertrouwen aan de overwegend francofone regering. Om toch enig voorbehoud te laten blijken, had N-VA één van zijn kamerleden toegestaan zich te onthouden. De fractieleden hadden strootje getrokken om te beslissen wie de uitverkorene mocht zijn. De gelukkige was kamerlid Sarah Smeyers. Hoe zullen historici dat binnen vijftig jaar beoordelen? Als een billenkletser?

Zo brak op 23 december 2007 het Vlaamse momentum en kwam er een einde aan de Belgische crisis die ook buitenlanders in de ban hield terug in de Belgische plooi. Het regime kreeg respijt om zijn machtsgreep te herstellen, om de onbetrouwbare elementen in CD&V te neutraliseren en te vervangen door "verantwoordelijke" politici zoals Herman Van Rompuy, om binnen- en buitenland ervan te overtuigen dat België helemaal niet in existentiële crisis verkeert. En inderdaad, twee jaar later, is het niet België, maar de enige Vlaamse partij die radicaal elke machtsdeelname binnen het Belgische bestel afwijst, die zich in een existentiële crisis lijkt te bevinden. Peter De Roover schreef op 20 oktober jl. in een opiniestuk in De Standaard dat de Belgische politici van BHV voortdurend een "slapstick", een "billenkletser", maken. Onze Vlaams-nationale voormannen doen voor de Belgische politici niet onder. De Vlamingen hebben twee jaar later nog steeds de "onverwijlde" splitsing van BHV niet verkregen. Ze hebben zich integendeel in een situatie laten manoeuvreren waarin de Duitstalige gemeenschap de federale regering ter hulp is geschoten in haar poging om BHV voor zich uit te schuiven. Twee jaar na de wondere herfst van 2007, toen de Belgicisten geen kant meer uitkonden omdat Vlaanderen zich onverzettelijk toonde, heeft een N-VA- kamerlid de Duitstalige gemeenschap, die een objectieve bondgenoot van Vlaanderen hoort te zijn, gedagvaard en demonstreren BHV-activisten in ... Eupen.

Al heeft Vlaanderen de grondwet aan zijn kant, toch kan men zich afvragen of Vlaamse politici de splitsing van BHV ooit zullen verkrijgen zonder er een prijs voor te betalen. De strategie die stelt dat Vlaanderen door "mee te regeren meer kan bereiken dan door de afwijzingsstrategie, moet haar deugdelijkheid nog aantonen

(wordt vervolgd)