VIA PALLIETER NAAR BRT

.





















De burcht BRT van binnen-uit
Veroveren. Op weg om van de PR-man
Van het Vlaams Belang de CEO van de
Rode Draak te maken…
Welkom, Filip De Winter!


Pallieter-lezers weten dat we sedert geruime tijd quasi wekelijks kunnen genieten van de stukjes van Marc Platel, ex-medewerker van de BRT, dachten we. Maar we dachten verkeerd! Wie goed zoekt op http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws vindt hem daar ook. Terug van weg-geweest? Hij prijkt daar in illuster gezelschap. Even naar beneden scrollen en aan de rechterkant vindt U een ganse pleïade van BRT-waardi gevonden schriftstellers. Bitte, buchstabieren Sie! Kan bij Uw favorieten komen – als U de voetangels en schietgeweren van de BRT-indoctrinatie kunt weerstaan….
Of zou het kunnen dat er ook daar een tanker begint te draaien? Eerst Morelleke-Forelleke, dan de Vette Vis bijna verheven tot de eer der altaren, en nu een oud-gediende, die schrijft voor ’t Pallieterke terug bij de Rode Draak : dat we dat nog mogen beleven!

Het kan natuurlijk ook, dat Marc Grammens het deksel van de beerput heeft gevonden, met zijn artikel van 25/2/2010 ‘ Een negatie van de Vlaamse Autonomie’ over JLDH en de eventueel samenvallende verkiezingen : gewoon tijd winnen om verkiezingen (de volkswil) te neutraliseren….Wat ik las is; dat er meer tijd moet zijn om compromissen te sluiten die voor beide landsdelen oirbaar zouden zijn. Vlaanderen zou dan lijk naar gewoonte o p t e r m i j n (lees met Sint Juttemis) meer bevoegdheden krijgen, als tegenprestatie voor de onmiddellijke uitbreiding van BruSSel. Wat een Tjevenstreek! Want men rekent op het geheugenzwakte van de brede massa, op de drooglegging van het Vlaams Blok/Belang (Juni 2010 zegt men???), zodat de verkiezingsbeloften van de Tjeven tegen dan al lang vergeten zijn…JaJa! Vijf minuten politiek moed gespreid over 5 jaar….’t Zal wat zijn als ’t wat is!
En de BRT–weg-er-mee is ook deze keer weer doodsimpel His Masters Voice….

“IK”06 / 03 / 2010“

Misschien wil ik wel ergens wonen en heb ik een heel eigen leven en persoonlijk idee over sociaal leven dat heel anders is dan wat in decreten voorgeschreven wordt.” Groen parlementslid Luckas Vandertaelen, een spitse Vlaamse pen die een deugddoende maatschappelijke polemiek niet schuwt, is niet te spreken over het Vlaams decreet “Wonen in eigen streek”. Een Vlaams decreet goedgekeurd door een meerderheid in het Vlaams parlement, een Vlaamse wet dus die inderdaad de sociale en taalkundige verfransing van kwetsbare delen van Vlaanderen wil afremmen. Die Vlaamse meerderheid die dat decreet goedkeurde, verdient volgens het Vlaamse parlementslid Luckas Vandertaelen een flink pak intellectuele rammel:”Het decreet zal wel goed onderbouwd zijn zodat er waarschijnlijk geen rechtsgronden zijn om het te veroordelen. Maar het gaat fundamenteel in tegen een essentieel rechtsgevoel, iets in de stijl van die ouderwetse overtuiging dat alle Belgen gelijke rechten hebben.”(De Standaard, 4 maart 2010)
Het Vlaamse parlementslid Vandertaelen is een verstandig en achtenswaardig man, hij vergeet wel dat dit land waarin hij Vlaams parlementslid mag zijn, ooit opgebouwd werd op dezelfde afspraken: alle Belgen mochten sinds 1830 hun kinderen naar de school sturen die zij wilden, al dan niet ’s zondags naar de kerk gaan, vrij hun zegje doen over alles en nog wat en vooral de taal spreken die zij willen behalve dan als de wet in dat verband iets anders beslist. In het België van 1830 was “IK” inderdaad het begin en het einde van ons aller dagelijks bestaan.
Grondwettelijke vrijheid
Vandaag moeten ouders dagenlang aan de “schooldeur” van hun keuze overnachten of een universitair geschoolde computeroloog inhuren om hun persoonlijke schoolkeuze voor hun kinderen misschien toch nog te kunnen afdwingen. De overheid heeft die vrije keuze van “IK” inderdaad ingeperkt, “anderen” moeten immers ook de kans krijgen om uitgerekend in diezelfde school met hun kinderen terecht te kunnen.
“IK” moest leren zijn grondwettelijke vrijheid om in volle vrijheid een eigen school voor zijn kinderen te kiezen te delen met anderen. Zelfs als dat voor gevolg heeft dat de toegang tot een school een tijdelijke camping wordt.
En wat dan met de “vrijheid van eredienst”? Ooit was dat heel simpel: de katholieke kerk met alles er op en er aan was in dit land inderdaad vrij om haar godsdienst uit te dragen, die katholieke zuil kreeg op die manier een bijna monopolie. “Anderen” waren er trouwens niet of nauwelijks. Vandaag mag ons aller Kortjakje uit het bekende kinderliedje nog altijd ’s zondags naar de kerk, met of zonder haar boek vol zilverwerk.
Die ooit ook zo absolute grondwettelijke vrijheid “van eredienst” is vandaag nog altijd zo absoluut als toen. “IK” mag gelovig zijn, “IK” mag nog altijd ongelovig zijn. Alleen zorgden de overheid zorgde er voor dat IK die vrijheid leerde delen met anderen. De overheid maakte inderdaad ruimte voor andere en voor dit land nieuwe godsdiensten. “IK” kreeg inderdaad de vrijheid om de eredienst van mijn keuze te volgen. “IK” betaal zelfs mee de rekening voor die verruimde grondwettelijke vrijheid van eredienst. “IK” stel mij daar zelfs geen vragen bij.
Wat te zeggen over die absolute vrijheid van “IK” om waar ook ter wereld luidop te zeggen wat hij op wil? Er werden niet alleen wetten gemaakt om te bepalen wat “IK” niet meer mag zeggen, er kwam ook een uitkijkpost die dag in dag uit toekijkt dat “IK” zich inderdaad aan die nieuwe beperking van zijn grondwettelijke vrijheid van opinie houdt.
En dan is er die o zo Belgische taalvrijheid
In 1830 was “IK” de enige die kon beslissen of hij Vlaamsch of Frans wilde spreken. Vandaag is “IK” nog altijd even vrij om de taal te kiezen die hij of zij wil spreken. Monsieur et madame Lefèvre, een Brussels stel “dat al 35 jaar een appartement in Koksijde heeft en er steeds meer tijd doorbrengt…denkt er aan zich daar definitief te vestigen.” (id.)
Straks vier decennia lang brachten monsieur et madame Lefèvre vele zonnige en andere dagen door in een “Vlaamse” gemeente aan de Belgische kust. Blijkbaar hebben ze er nooit aan gedacht dat het misschien gemakkelijk zou zijn om hun buren ook eens gewoon in hun taal goede dag te kunnen zeggen. “IK” heb immers het grondwettelijk recht om de taal van mijn keuze te spreken!
Zoals die andere monsieur et madam Lefèvre die er in 1830 ook al van overtuigd was dat taalvrijheid een heilig en onvervreemdbaar recht was. Zeker als IK alleen maar Frans sprak en spreekt. Het vroeg decennia Vlaams wringen en wroeten om de Belgische wetgever er minstens van te overtuigen dat ingrijpen in die taalvrijheid noodzakelijk was, als men tenminste een minimale schijn van een Belgische samenleving van Vlaams en Frans wilde realiseren.
Een proces dat zich nog altijd voorsleept: Franssprekende burgemeesters van gemeenten in Vlaanderen vinden nog altijd dat zij niet moeten doen wat Vlaamse wetten hen voorschrijven. Monsieur et madame Lefèvre zijn zeker niet de enige Belgen niet die wat graag in het Nederlandstalig deel van hun land verblijven en er zelfs willen komen wonen maar dan moeten die van ter plaatse wel aanvaarden dat zij blijven doen alsof ze daar in Vlaanderen in het tweetalige Bruxelles wonen of in het alleen maar Franssprekende Wallonië. Juist zoals monsieur et madame Lefèvre in 1830 dachten, werkten en leefden in Vlaanderen. “IK” spreek Frans!
Vlaamse gastvrijheid
Helaas voor hen, de overheid greep in. Eerst was het de Belgische overheid die de taalvrijheid van “IK” aan banden legde. Nogal wat monsieur et madame Lefèvre hebben het daar vandaag nog altijd behoorlijk moeilijk mee. Vandaag neemt die nieuwe Vlaamse overheid die Belgische opdracht eindelijk over.
Die Vlaamse overheid wil monsieur et madame Lefèvre niet kwijt, zij wil wel dat het echtpaar Lefèvre een minimale inspanning doet om van de Vlaamse gastvrijheid te genieten. De Vlaamse overheid moet immers ook zorgen voor de mensen van ter plaatse. Geen van mijn twee kinderen vond onderdak in de Kraainemse samenleving, de derde duurste gemeente van Vlaanderen.
Vrijstaande woningen toegankelijk voor Belgen zijn er eigenlijk niet meer, Kraainem wordt een extreem welstellende slaapgemeente voor mensen die van al over de wereld komen maar niet voor mensen die van hier zijn. Zelfs niet voor hen die alleen maar Frans spreken en dat willen blijven doen. Het is aan de kust niet anders en zeker niet beter, integendeel zelfs. “Tussen 2002 en 2007, zo lezen we in de krant, zien we overal aan de kust voor de woonhuizen een stijging met 86 tot 120 procent. De prijzen van bouwgrond in De Haan in tien jaar tijd vervier- of vervijfvoudigd.”
Kan men het de Vlaamse overheid kwalijk nemen dat ze een minimaal sociaal evenwicht wil behouden en zelfs beveiligen? De manier waarop oogt misschien niet echt klantvriendelijk. Diezelfde Vlaamse overheid heeft wel decennia tijd verloren om de balans tussen “IK” en de anderen weer wat in evenwicht te brengen. Men had veel vroeger al ook die Vlaamse bevoegdheid mogen leren gebruiken.
Marc Platel
(Marc Platel is oud-journalist en leidde de studiedienst van Volksunie en N-VA)
@Allen: lees de regels voor deelname aan onze discussieforums - mod

Bron : BRT, omzwaaiende tanker?