***
1176 -
HOE BELGIE ALS LIJK WIL VOORT LEVEN
Taal Actie
Komitee
Weet waar
de klepel hangt
***
’t Palliieterke gaf
deze week als hoofartikel een overzicht van de PS-staat en de nakende
ontbinding daarvan. Enfin, zò sterk drukken ze zich wel niet uit en bij deze neem
ik daarover mijn wensen wel een beetje voor werkelijkheid. Ik heb namelijk in
mijn lang leven geleerd, als men maar hard genoeg iets wenst, het dan ook – zij
het binnen bepaalde limieten - werkelijkheid wordt. Het wordt U gegeven,
precies om van het gezaag af te zijn….
Het kan evenwel
niet geloochend worden dat de peilingen ‘als die er nog komen!) nadelig zijn
voor de PS, die meer en meer de Waalse arbeider in de kou laat staan, om alle
aandacht op ‘Bruksèl’ te richten. De wanhoop rond het laatste Luikse drama zijn daarvan het
zuiverste bewijs. Zij doen dat niet uit liefde voor de Brusselaars, maar uit liefde
voor hun carrière. Anders gezegd : zij hebben Wallonië achter zich gelaten en
richten zich op het Europese veiligheidsnet, in de overtuiging als ze uit de
Vlaamse schoot vallen, zij wel aan de boezem van de Eurocraten zullen gedrukt
worden. Want daar is veel meer manna dan bij de sale Flamins!
Hieronder het
besluit van ’t Pallieterke.
***
Ter zake :
Intussen daagt Vlaams Belang met een nieuw manifest
over Brussel de Vlaamse partijen uit om betreffende de hoofdstad stelling te
nemen. Laten we eerlijk zijn, op dat punt heerst aan ‘onze’ zijde vooral
verwarring.
Voor Onkelinx is het zonneklaar:
‘Voor alles moet Brussel een gewest zijn dat samenwerkt met Wallonië.’ De
ambitie om de francofonie daar te versterken, is groter dan die om een echt
Belgische hoofdstad te zijn. Het is goed dat Laurette dat nog eens even
verduidelijkt. Haar acolieten laten zich graag kennen als overtuigde Belgen,
maar de liefde voor de noordelingen is wel heel erg voorwaardelijk.
Onrust
Dat geldt ook voor Paul Magnette. Hij is zo
goed als perfect tweetalig, een man waarmee moeders hun dochters maar al te
graag zouden zien thuiskomen, een politicus die ‘kleeft’ op het scherm, zoals
dat heet. Communicatief is de keuze voor hem als voorzitter alvast een
voltreffer. Maar hoe sympathiek hij ook oogt, zijn liefde voor Vlaanderen is
van het dubieuze soort. In De Standaard van 8 januari schreef hij: ‘De twee in
meerderheid Franstalige gewesten, Wallonië en Brussel, zouden automatisch een
residuaal België vormen, dat zich zelfs de luxe zou kunnen veroorloven
om te beletten dat Vlaanderen, wanneer het na een uiterst lang diplomatiek
parcours als staat erkend zou zijn, lid zou worden van de Europese Unie. Ik
denk niet dat het romantische nationalisme in de eenentwintigste eeuw nog sterk
genoeg is om dergelijke avonturen te dragen.’
Met andere woorden: wil Vlaanderen onafhankelijk
worden, mag het erop rekenen dat Brussel en Wallonië alle mogelijke hinderpalen
zullen opwerpen. Magnette draait de hand niet om voor wat chantage meer of
minder.
We zijn aan ons besluit toe. Voor alles, ziet het
ernaar uit dat de onrust voor 2014 bij de PS zo groot is dat Di Rupo de regie dreigt
te verliezen. Labille (*) is een Waalse regionalist, het soort PS’er waarmee Di
Rupo niet hoog oploopt; Di Rupo’s bondgenoot Giet bleek te slap om de strijd
aan te gaan; Magnette is een sterke persoonlijkheid die Di Rupo’s invloed op de
partijleden zal verzwakken. Om die gaten gevuld te krijgen, moet Di Rupo ruim
buiten de vertrouwde kring gaan rekruteren.
Dat hij daartoe bereid is, toont aan hoeveel angst
het verkiezingsjaar 2014 in het zuiden oproept.
***
(*) Mr
Labille
is houder van maar liefst 48 mandaten in Overheidsdienst en is
daarenboven praktiserend bedrijfs-revisor, net als wijlen de zuipschuit Michel
Daerden. Voor de camera’s verklaarde hij bij zijn aanstelling als minister, dat
het maar voor even was, want dat hij wel andere katjes te geselen had.
***
Aansluitend
met de nuchtere vaststellingen van ’t Pallieterke, is nu het ogenblik gekomen
om Marc
Grammens van begin december 2012 weer te geven, als besluit van een
pertinente analyse over BDW als kersverse burgemeester van de Koekestad.
Voor Bart de Wever
komt het er nu op aan de funktie die hij heeft nagestreefd en verworven, uit te
bouwen tot een goede uitvalsbasis voor zijn nationale kiescampagne van 2014,
als het Belgisch en het Vlaams parlement hernieuwd moeten worden. Want zo toch
hebben we begrepen dat hij de toekomst ziet, al is veel van wat daar mogelijk
op volgt, nog in vaagheid gehuld. Enerzijds heeft De Wever nu zo dikwijls
gezegd dat hij burgemeester is voor tenminste zes jaar, en dat hij er daarna nog graag zes jaar bij doet (De Morgen. 11.12.12), dat hij
niet meer van mening of houding kan veranderen zonder fors aan geloofwaardigheid
in te boeten, maar anderzijds natuurlijk zo dat politici wel steeds een excuus
vinden om een belofte te verbreken als ze dit echt noodzakelijk vinden voor
hun carrièreplanning en/of voor het naderbij brengen van hun politieke
doelstelling. De Wever heeft bewezen dat ook hij zich niet verplicht voelt om
in alle omstandigheden woord te houden, zoals Jean-Marie Dedecker ooit mocht ondervinden. Patrick Janssens heeft wel ooit gezegd dat
Antwerpen belangrijker is dan de nationale politiek (in Le Soir, 29.9.12: Anvers est plus important que la politique
nationale), maar Janssens heeft nooit op het nationale
beleid kunnen wegen, integendeel: men verweet hem juist niet te
wegen op de nationale politiek. Stel dat De Wever in 2014 de kans krijgt om dat
wel te doen, zal hij dan het burgemeesterschap nog belangrijker vinden?
De N-VA en De Wever persoonlijk hebben niet de plicht om in hun kaarten te
laten kijken, en men begrijpt dat De Wever in de periode toen het hem duidelijk
begon te worden dat het Hof, Di Rupo, het ACW, en jazeker, ook de CD&V van
voorzitter Beke, van vice-premier Van- ackere en achter de schermen van de schijnbaar
teruggetrokken rancuneuze mw Thyssen, alleen maar zijn ondergang nastreefden, en
niets anders, - in of rond september 2011 dus, denk ik, - dat De Wever toen op
zoek is gegaan naar een nieuwe strategie om de blokkering opgelegd door zijn
tegenstanders, te doorbreken, en dat is dan gemakshalve Antwerpen geworden.
Recentelijk zei hij (in Gazet van Antwerpen, 15.12.12): “in Antwerpen wil ik bewijzen dat
de verandering mogelijk is”. De verandering, niet slechts in Antwerpen, maar
nationaal, ondermeer en om te beginnen door formules te vinden waardoor de
Vlaamse socialisten worden geneutraliseerd, want dat zijn toch maar de
aanhangers van hun Waalse vrienden. Dat heeft De Wever zonder twijfel helder ingezien.
Met socialisten, zowel die van boven als van onder de taalgrens, is geen
verandering mogelijk, noch inzake sociaal-ekonomische politiek noch inzake
staatshervorming. Nu moet hij eerst nog winnen in 2014 en dan de bakens
uitzetten voor de nationale omwenteling.
***
Aandacht
AUB.
Marc
Grammens stopt (wegens leeftijd) na dit voorjaar met zijn in eigen beheer uitgegeven
JOURNAAL. Misschien als we met z’n allen moesten aandringen, dat dit nog kan
uitgesteld worden? Ik van mijn part zal zien wat er kan gedaan worden. In ieder
geval heeft U nog zijn artikel tegoed over ‘De na-oorlogse Repressie heeft
België vernietigd’.
Ik
wou dat ik 1/10de bezat van zijn kennis/ervaring, al zijn we precies
even jong. Ook kan mijn vader niet tippen aan die van hem : de legendatische Flor
Grammens, die met verf en kwast Vlaanderen rondreisde om de
taalwetgeving te doen respecteren op de wegwijzers….Mijn vader is gestorven in
het 3de oorlogsjaar, slachtoffer van de opeisingen door de bezetter.
Hij werkte wel voor een VNV-oorlogs burgemeester en wat er toen precies is gebeurd,
staat ook op de vele witte zerkjes op de oorlogs-graven in het Ieperse :’”Known
only by God”..
***
(Get) AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij
observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het
gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat
Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.
“Ut mien zunne, of ‘k
straal joe, zei de bie”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten