.
1344 - OVER WILDE
TIJGERS IN EEN EEN KUDDE LAMMETJES
°°°
Tot U
spreekt een volgelinge van den Cleynen Toeback.
°°°
Ik denk dat wij, originelen
van deze Westerse wereld, eens dringend in de keuken moeten gaan kijken naar water
dat begint te koken, net voor het overkookt.
Water is gewillig. Water
is verduldig en het warmt maar langzaam op. Maar zodra waterdeeltjes daar waar
de kom het warmst is, beginnen op te springen, wees dan maar getroost dat het
kookpunt nadert. De madam hieronder, haar foto (zonder hoofddoek) uit DM heb ik
achterwege gelaten, is zo’n op-punt-gekookt onderdeeltje van de Islam-soep.
Kunnen we tenminste niet
meer beweren niet op de hoogte te zijn geweest.
°°°
Haar uitleg heeft het
voordeel, zeer goed aan te sluiten met het gezond verstand. Bij haar spreken ‘de
beteren’ van de derde of de vierde generatie en ze zien het in hier niet op hun
plats te zijn. Wat houdt ze dan tegen om hun eigen volk te gaan bijspringen? Daar
is genoeg werk aan de winkel. En olie-dollars voor hun loon zijn er in overvloed,
terwijl de belastingen er zo goed als onbestaande zijn. Daar moeten ze zich zeker
niet ‘tweedehands’ voelen, integendeel, zij zullen er voor elite kunnen spelen
en dat alles in de voorvaderlijke tradities van zeden en gewoonten.
Over de kosten voor hun
opleiding kunnen we het later nog wel eens hebben. Misschien zelfs dat er een ‘algemeen
pardon’ kan overeengekomen worden, waarbij we de vorige generaties zo maar laten
vertrekken, wat ons betreft in de beste verstandhouding. Wij zijn namelijk geen
Pharao’s, die het volk van Israël maar node laten gaan.
°°°
Laten wij, Westerlingen,
afspreken dat we bij deze dan ‘de schuld’ voor de kolonisatie alsn afbetaald
aanzien. En dat we, door zo te doen veel bloedvergieten hebben voorkomen.
Voor wat betreft de petrol
uit de olie-landen : Poetin is niet van de gemakkelijksten, maar we hebben
dezelfde cultuur-achtergronden. Die zijn olie is ook goed en best betaalbaar. Wat
meer is, na 70 jaar goddeloos communisme, weten die wel beter. Het zou dan niet
meer zijn Rome of Moskou’ maar Vladimir met Franciscus, samen gezellig aan de
borrel.
Da’s andere kees, hé
Trees?
°°°
Ter zake :
Moslims trekken niet enkel richting Syrië
Nadia Fadil legt uit waarom ook een geschoolde
elite ons land ontvlucht. Fadil is docente en verricht onderzoek naar
minderheden, multiculturalisme en religie binnen de vakgroep antropologie aan
de KU Leuven. .
°°°
Het gaat hier om intelligente en creatieve mensen
die een unieke bijdrage zouden kunnen leveren, maar voortdurend tegen een
plafond van racisme botsen
België maakt zich sinds een aantal weken zorgen
over jonge moslims die naar Syrië trekken om de wapens op te nemen tegen het
Assad-regime. Verschillende analisten werden daarom aangesproken om hun visie
ter zake te bieden. De diagnose luidt unisono: het gaat om een ontredderde
groep jongeren die het vertrouwen in de samenleving kwijt is, en we moeten deze
zien te herstellen.
Sommigen stellen zelfs voor om in België
deradicaliserings-programma's in te voeren, naar het voorbeeld van
Groot-Brittannië dat sinds de aanslagen van 7/7 zulke programma's heeft lopen.
De aandacht die uitgaat naar deze jongeren en de wijze waarop deze problematiek
wordt gekaderd is, hoewel volledig legitiem, echter ook merkwaardig te noemen.
Zo maken weinig analyses melding van het feit dat de deelname aan de strijd in
Syrië en de "heldenstatus" die de jongeren hieraan kunnen ontlenen
misschien gelijk staat aan het historisch voorbeeld van de meer dan 40.000
mannen en vrouwen uit 53 verschillende landen die tussen 1936 en 1939 deelnamen
aan de Spaanse burgeroorlog en meevochten in de strijd tegen 'het Fascisme'
(waaronder de fameuze Britse schrijver George Orwell, een kleine Amerikaanse
delegatie die de naam de 'Abraham Lincoln Brigade' droeg en ook Belgen waar
Albert De Coninck uitvoerig over vertelt in zijn boek 'España. Belgen in de
Internationale Brigade' uit 1972).
Maar dit even terzijde. Want in deze tekst wil ik
vooral kort stilstaan bij een andere groep jongeren, jongvolwassenen, die we
evenzeer dreigen te verliezen. Het gaat hier niet zozeer om
"gemanipuleerde" en "geradicaliseerde" jongeren dan wel om
een geschoolde elite die vaak over de
middelen beschikt om naar het buitenland te gaan en dat in het slechtste/beste
(aan u de keuze) geval ook doet. In deze verhalen fungeren ervaringen van
miskenning wanneer nieuwe en creatieve inzichten worden aangereikt en het
verzuurde maatschappelijk debat als rode draad. Om onze collectieve bezorgdheid
over de moslimjongeren die naar het buitenland trekken wat bij te staan wil ik
de lezer daarom een kleine greep bieden uit de 'andere' verhalen die ik sinds
een aantal jaren op toenemende basis tegenkom.
Halal te delicaat
Amina, begin dertig. Succesvolle manager in een
internationaal bedrijf dat zich toelegt op caloriearme en ethisch verantwoorde
voeding. In haar vrije uren is ze actief in twee organisaties als bestuurslid.
Ze ziet eruit als iemand uit de modeblaadjes. Heeft sinds haar aankomst in het
bedrijf de verkoopcijfers op een significante manier omhoog getrokken. Haar
oversten, en zelfs de CEO van haar bedrijf, hebben haar tijdens de
nieuwjaarsreceptie uitvoerig gecomplimenteerd voor haar
"schitterende" resultaten. Haar suggestie om een lijn te ontwikkelen
die zich ook op de moslimconsument en halal voedsel zou richten wordt echter
stelselmatig op een "njet" onthaald. Hoewel dat laatste volledig in
de lijn van het bedrijf ligt, aangezien de producten die ze maken in de feiten
reeds halal zijn (dwz. alcoholvrij en plantaardig), ligt dat laatste te
delicaat en wil het bedrijf zich hier niet aan verbranden. Ook andere
doorgroeimogelijkheden binnen het bedrijf blijven beperkt. Ze is aan het
uitkijken naar een andere job. Liefst in het buitenland.
Hamid, eind twintig. Is net van start gegaan in een
prestigieus internationaal auditbedrijf als strategische adviseur. In Montréal.
Dat ligt in Québec, Canada. Het was geen bewuste keuze, eerder een toevallige
samenloop van omstandigheden die begon met een Erasmusuitwisseling vanuit
Brussel die aanvankelijk 6 maanden zou duren. 6 maanden werden 4 jaar, waarvan
een aantal in een hoog aangeschreven businessschool. Aan terugkeren denkt hij
niet, ook al mist hij zijn familie en vrienden. Bij een recent bezoek deze
winter was hij uitgenodigd door zijn oude school om over zijn ervaringen en
"succesverhaal" te vertellen aan een groep laatstejaars. Hij vertelde
hen dat ze trots moesten zijn op hun afkomst, zich niet mochten laten doen en
goed moesten beseffen dat racisme en discriminatie deel uit zou maken van hun
traject. Na afloop was hij tevreden over het gesprek met de jongeren, maar was
vooral getroffen door de blik van een aantal leerkrachten: "Ils me
regardent comme un Arabe", vertelde hij. Een blik die zwaar weegt, een
blik die hij niet langer kon uitstaan en niet langer wil ondergaan.
Franse 'r'
Assiya en Aziz. Begin twintig. Jong leuk stel. Zijn
enkele maanden geleden vertrokken. Misschien voorgoed, misschien voor even.
Eerst Chicago, nu New York. Dat ligt in de Verenigde Staten. Misschien volgt
een andere eindstop, misschien ook niet. Assiya is nog net niet afgestudeerd in
de bedrijfscommunicatie. Net niet. Ze vermoedt dat het misschien te maken heeft
met haar hoofddoek. Of met haar Nederlands. Opgevoed in het Frans,
schoolgelopen in het Nederlandstalig onderwijs. Het resultaat is een zware,
doch charmante Franse 'r'. Drukt zich vlekkeloos uit. Maar niet goed genoeg
volgens de docente Nederlands die haar keer op keer op haar examens buist.
Heeft beroep aangetekend, verschillende docenten aangesproken. Veel sympathie,
maar weinig steun. Haar eindproject heeft ze mij op haar splinternieuwe IPhone
4 deze zomer getoond. Een trendy, blits en veelkleurig filmpje, net als
haarzelf.
Saida. Begin veertig. Heeft reeds meerdere levens
geleid. Haar meest recente is dat van ethisch bewuste zaakvoerster en modeontwerpster
die elegante kledij ontwerpt voor vrouwen, inclusief gesluierde. Is niet op
haar mond gevallen en laat zich op regelmatige basis kritisch uit rond de
zogeheten "gevoelige" thema's in onze samenleving: racisme, de
hoofddoek, islamofobie. Dat levert haar veel sympathie op als "nieuwe
stem", maar de modewereld blijkt voorlopig weinig geïnteresseerd te zijn
in haar werk. Een investeerder, die haar werk geweldig vindt en ook andere
modelijnen financiert, overwoog een tijd haar project te ondersteunen. Na
meerdere gesprekken en talloze afspraken werd haar werk uiteindelijk "te
riskant" bevonden. Haar "uitgesproken standpunten" zouden hem in
een delicate positie kunnen brengen. Ze overweegt migratie, geeft aan dat het
met de dag moeilijker wordt om het hier uit te houden, maar voorlopig houdt ze
het vol.
Verspilde talenten
Dit is maar een greep uit de verhalen van een groep
waar men het vaak over heeft maar zelden mee praat. Wat hun representativiteit
is voor de "moslims" of "Marokkanen" in Vlaanderen laat ik
in het midden. Wat ik niet in het midden laat is de vaststelling dat steeds
meer actoren die tot voor kort een leidende rol speelden in een aantal
belangrijke organisaties nu een exit overwegen of al hebben genomen. Een exit
uit het debat, uit het land, uit hun positie als "Marokkaan" of
"Moslim". Bovendien hebben deze verhalen één ding met elkaar gemeen:
het gaat hier niet om een ontredderde, werkloze en laag opgeleide generatie,
maar om verspilde talenten. Intelligente, vaak hoogopgeleide, gedreven,
creatieve wezens die een unieke bijdrage zouden kunnen leveren in het
hertekenen van ons land maar hierbij voortdurend tegen een glazen - neen:
betonnen - plafond moeten botsen: die van het racisme. Dat laatste vertaalt
zich in de overtuiging dat "de andere" (of "de allochtoon")
weinig nieuws aan deze samenleving heeft bij te brengen en zich moet beperken
tot de status van de 'te integreren burger'.
België is niet enkel een handvol jongeren aan het
verliezen die ten strijde trekken tegen het Assad-regime, het is ook en vooral
kostbare 'human capital' (om het in droge economische termen uit te drukken)
aan het verliezen waar op dit moment geen cijfer op staat. Mensen die een
unieke rol in deze samenleving kunnen spelen, die de uitdaging van de
globalisering waar ons land en continent mee worstelt kunnen begeleiden, die
een brugfunctie kunnen maken tussen verschillende werelden, verschillende
referentiekaders, verschillende talen. Voorlopig blijven we echter blind en
doofstom voor deze verspilde talenten en laten we ons liever door de
schreeuwerige angst- en vijandsbeelden die'de Islam' omringen verlammen.
Voor hoe lang nog?
°°°
Madam
spreekt alleen van de Spaanse Burgeroorlog, precies alsof ze schrik heeft om van
de Waalse of de Vlaamse SS-elite troepen die met hele regimenten uit Brussel of
uit Luik afmarcheerden om tegen dat goddeloos communisme te gaan vechten. Bang
om over de terugkeer van dat soort
vrijwilligers te spreken? Madam weet toch dat bij hun terugkeer, de meesten
daarvan in de loop van 11 Rijklswacht-geweren mochten kijken? Later konden
jarenlange gevangenisstraffen volstaan, met daarna naast broodroof, levenslang
het verlies van burgerrechten.
Natuurlijk
zijn Jihad-vechters een totaal andere klasse. Dat zullen we wel zien, als we tenminste tegen dan al
lang niet naar de hel zijn gestuurd. Ze zegt het niet, maar ze denkt het vast.
Want de hel, dat is toch iets voor Ongelovige Honden, apen en varkens?
°°°
°°°
Geen opmerkingen:
Een reactie posten