dinsdag 21 mei 2013

1386 - HET EUROPEES EENHEIDS SYNDICAAT IS OP KOMST


***

Dinsdag 21 mei 2013

Bloeimaand

Zon 5u46-21u34

H Constantinus de Grote (*)

.

1386 - HET EUROPEES EENHEIDS SYNDICAAT IS OP KOMST

°°°

Figuren als Constantijn de Grote (*)

 

Zouden in deze tijden een grote zegen zijn…

°°°

Ik schrijf dit stukje niet om mijn lezers blij te maken met een dode mus, maar e zit muziek in de toekomst. Moet U horen! Het verloop van een Middeleeuwse veldslag verliep grosso modo als volgt, en deze schets ik U voor het waarheidsgehalte ervan.
Eerst beloerden en bespioneerden de partijen elkaar tot een van hen ee geschikt plaatse gevonden had waar hij dacht met strategische trucjes te tegenstander te kunnen verslaan. Als die maar wilde in de val lopen en aanvallen….
Eerst werden de boogschutters op elkaar losgelaten tot de lucht zwart zag van de pijlen. Vervolgens werden de katapulten in stelling gebracht, om over de hoofden de vijand te bestoken met zware stenen. Ondertussen had het voetvolk het tegen elkaar opgenomen, tot dezen, op een afgesproken signaal de rangen openden om de zwaar beslagen ruiters door te laten. Al naar gelang het verloop van de strijd, werden de reserves in de strtijd geworpen, die meestal onverwacht opdoken, liefst in de rug van de tegenpartij.
Wie als laatste van de overgebleven bevelhebbers op het strijdtoneel overbleef, was de overwinnaar, en alleen de eigen doden en gekwetsten werden geholpen. De overigen bleven als voedsel voor de raven, nadat ze tot op hun vel waren beroofd door al wie wilde. Einde verhaal.
*
Ben ik de enige die eenzelfde stramien ziet in de hedendaagse binnenlandse politiek? Er worden bondgenootschappen gesloten : oer-achterlijke christen- en sociaal ‘democraten’ samen tegen de levenskrachtige vernieuwers die strijden voor een beter eigen land in een beter geheel (Europa), beide kampen met hun bevelhebbers in versterkte stellingen, want geen van hen wil het lot ondergaan van hun Middeleeuwse voorgangers-verliezers…..

°°°

Ter zake :

Het Belgisch syndicale mirakel in ademnood

OPINIE − 19/05/13, 11u41 ® De Morgen

*

Multinationals in België dreigen met verhuizing, vakbonden plooien zich terug. Er is maar één uitweg, schrijft Luc Huyse. Hij is socioloog en emeritus hoogleraar aan de Katholieke Universiteit Leuven.

Uiteindelijk is er één ernstig alternatief: de doorgedreven eenmaking van de vakbonden op Europese en zelfs mondiale schaal

…/…

Krimpende aanhang

Al drie decennia lang zitten de vakbonden in Europa en Noord-Amerika in het defensief. Dat is te zien aan hun krimpende aanhang. Ook de werkonderbreking als wapen is op de terugweg, zozeer zelfs dat sommige landen niet langer stakingscijfers publiceren. Dat vakbewegingen vermageren is aan een hele rist oorzaken toegeschreven. Wolfgang Streeck, Duits toponderzoeker in het grensgebied tussen politieke wetenschap en economie, heeft ze in een recente lezing op een rijtje gezet (Amsterdam, 2011). Ik pluk er een viertal uit. Ze hebben alle te maken met markante evoluties op de arbeidsmarkt.

../..

4. Overheidsdiensten zijn altijd al de vooruitgeschoven posten van de vakbonden geweest. Dicht bij het beleid, gegarandeerde aanvoer van leden en een onmisbare voorhoede in nationale stakingsacties. Maar met de hele of halve privatisering van publieke diensten gaat voor de syndicaten voortdurend vruchtbare grond verloren.

Werkloosheidsvergoeding

Uiteraard hebben neoliberale politici, met Thatcher en Reagan als aanvankelijke roergangers, van deze ontwikkelingen met succes gebruik gemaakt om de vakbonden te beschadigen. Zoals gezegd is België, althans wat de gezondheidstoestand van het ledenbestand betreft, een uitzondering - een eiland in de Westerse wereld. Waarom? In ons land zorgen de bonden via subcontracting voor de uitbetaling van de werkloosheidsvergoedingen. Dat, zeggen Faniel en Vandaele in het al geciteerde cahier, is een van de krachtigste redenen waarom mensen aansluiting zoeken. De vakbeweging hier is niet alleen een bevoorrechte onderaannemer van de overheid. Zij is ook stevig embedded in het al decennia lang verankerde overleg tussen sociale partners. De beslissingen die daarin ontstaan, zoals de CAO's, worden door diezelfde overheid veralgemeend en bindend verklaard. Dat vergroot de reikwijdte en de zichtbaarheid van de bonden en dus ook hun aantrekkingskracht. En ja, dan is er nog de syndicale premie die de kostprijs van de ledenbijdrage sterk beperkt.

Die bevoorrechte positie is de levensader van onze syndicaten. Maar ze is ook hun achilleshiel, zeker in Vlaanderen. Een kanteling van de electorale machtsverhoudingen in het voordeel van de rechts-conservatieve krachten kan bijzonder snel tot een afbinden van die levensader leiden. Is het daarom dat de vakbondstop karig is met juichkreten over het Belgisch syndicale mirakel? Om geen slapende honden wakker te maken? Of is het al te laat? De zandstorm waarin het ACW terecht gekomen is geeft liberale partijen zoals de N-VA open doelkansen. Mikpunt nummer één is de uitbetaling van de werkloosheidsvergoedingen. Daarbij komt dat de partijpolitieke vrienden van de Vlaamse syndicaten veel aan gewicht hebben ingeboet - electoraal, in de Wetstraat en op het Martelarenplein. De vakbonden zullen de tegenaanval dus zelf moeten inzetten. Onder meer door sterk te beklemtonen dat verstaatsing van, bijvoorbeeld, die uitbetalingsregeling slechts een tussenstation is in de richting van de commerciële privatisering van dergelijke diensten. Die uitkleding van de overheid is trouwens in een aantal Europese landen volop aan de gang. Maar met een defensieve opstelling alleen komt men er niet. Macht vloeit ook voort uit stevige banden met gelijkgezinde organisaties uit belendende percelen. Zo is het goed dat ACV en ABVV in het Transitienetwerk Middenveld (www.transitienetwerkmiddenveld.be) zijn gestapt. Het netwerk mikt op uitwisseling van informatie en afstemming van visies en strategieën. Zo wil het een breder draagvlak uitbouwen en zwaarder wegen op het beleid van overheid en bedrijfsleven.

Transnationaal

Maar verreweg de grootste uitdaging ligt op het transnationale vlak. De 'haute finance' en een groeiend aantal bedrijven opereren met gemak mondiaal. Met de schaalvoordelen daarvan dringen zij nationale regeringen in de hoek waar de klappen vallen. Het marktcorrigerende vermogen van lokale politici slinkt zienderogen. Deze week nog dreigde het Forum van Multinationale Ondernemingen in België ermee naar elders uit te wijken als de fiscale druk groeit. Die ontwikkeling tast uiteraard ook de slagkracht van de vakbond aan, want die is "(...) nog verre van een in vele landen opererende multinational", zei Guy Van Gyes recent nog in deze krant (DM 30/04). Wolfgang Streeck (New Left Review, september 2011) heeft deze teloorgang beschreven als een geleidelijke verstoting van de vakbeweging uit de arena's waar de cruciale beslissingen geboren worden. Tot een stuk in de jaren zeventig waren nationaal overleg en onderhandelingen tussen sociale partners nog de plaats waar conflicten rond welvaartsverdeling hun beslag kregen. Later, met de komst van structurele werkloosheid en hoogoplopende inflatie, verhuisde de besluitvorming geleidelijk naar de politieke arena - zij het nog steeds nationaal. De verdere opmars van multinationale bedrijven en een wereldwijde economische crisis hebben het zenuwcentrum helemaal verplaatst. Nu naar een transnationaal niveau van schimmige onderhandelingen tussen (groepen van) regeringen en industriële en financiële concerns. In deze arena is er geen plaats meer voor spelers als de vakbonden. Zij plooien zich noodgedwongen terug op wat er hen op het nationale vlak aan macht rest. Uiteindelijk is maar één ernstig alternatief: hun doorgedreven eenmaking op Europese en, zodra dat mogelijk is, op mondiale schaal. .

Als eerste op de hoogte van nieuws en leuke aanbiedingen? Meld u aan voor de nieuwsbrieven van De Morgen

 

°°°

Wat te verwachten van een vijandige spion (DM) die lang voor de strijd losbarst, de buitenwereld uitdaagt met de rode lap die, spreekwoordelijk, de stier woedend maakt? De uitbetalers van het dopgeld zijn een Europees unicum en van op deze torenvesting moet de strijd geleverd worden.
De ‘waarkman’ moet ervan overtuigd blijven dat hij zijn dopgeld krijgt van het Syndicaat, of minstens dank zij dat syndicaat. Deze keer zal het dus niet gaan ‘om de ziel van het kind’, maar om de verdediging van de unieke posities van de kleursyndicaten.
Ondererzwegen : als men erin slaagt een eenheids-syndicaat te maken, is dit het begin van het einde voor de vele vette brokjes en de hoge postjes in ons land.
*
Of er op die manier met open vizier zal gestreden worden, mag ik betwijfelen. Noch de ‘bescherming van het dopgeld, noch de redding van de multiculturele medemens zullen open en bloot in de strijd geworpen worden. Er zal geschermd worden met luiaard-woorden die vele ladingen onder één hoed vangen. Wat denkt U van ‘Omdat wij er nodig zijn’? Of ‘Stop de delocalisering’. Of nog : ‘Zonder ons geen solidariteit’.
Waarop de tegenpartij dan kan repliceren of zelfs anticiperen : ‘Tegen de wieltjeszuigerij’, of ‘Eigen portemonnee eerst’…..
*
De kern van de zaak? Kantelt de geschiedenis in het voordeel van de Islamisering, of juist andersom. U weet : ‘To be or not tob e, that’s the question’. En dat zullen we letterlijk mogen nemen, want het zal erolm gaan, of we ons hoofd op de schouders mogen houden, ja of neen. Verdergaan met de profiteurs die nu aan de macht zijn, is ons hoofd bij voorbaat op de kapblok leggen. Nog meer, nog minder.

 

(*) Constantijn de Grote : Flavius Valerius Aurelius Constantinus[2] (Naissus, 27 februari ca. 280[1] - Ancyrona, 22 mei 337), bekend als Constantijn I de Grote, was een Romeins keizer. In juli 306 werd hij door zijn troepen uitgeroepen tot imperator en Augustus. Vanaf 308 werd hij als imperator en Augustus erkend. Door militaire overwinningen ging hij een steeds groter deel van het Romeinse Rijk regeren tot hij vanaf 324 alleenheerser werd.

Constantijn is vooral bekend als de eerste Romeinse keizer die zich zou hebben uitgesproken voor het christendom, en die de grondslag legde voor de christelijke fase van het Romeinse Rijk dat zich verder zou ontwikkelen tot het Byzantijnse Rijk. Met zijn edict van Milaan (313) maakte Constantijn een einde aan de christenvervolgingen. Een andere grote daad was de stichting van een nieuwe hoofdstad voor het rijk, die al snel, naar haar stichter, Constantinopel (later Istambul) werd genoemd. Constantinopel was strategisch gelegen aan een kruispunt van zowel land- als zeeroutes, en dichter bij het economische zwaartepunt van het rijk.

In de Byzantijnse liturgische kalender, gevolgd door de Oosters-orthodoxe Kerk en Oosters-katholieke Kerken met Byzantijnse ritus, zijn zowel Constantijn als zijn moeder Helena opgenomen als heiligen. Hoewel hij, anders dan een heel aantal andere Constantijnen, niet is opgenomen in de Latijnse lijst van heiligen, wordt hij in de Westerse kerktraditie geëerd met de titel "de Grote" voor zijn bijdrage aan het christendom.

°°°



°°°

 

Geen opmerkingen: