3413 - HET IS OM TE VERZUREN WANT HET BLIJFT MAAR DUREN
*
*
Met de dag nog draadlozer…..
Heb
ooit al eens geprobeerd om minder te betalen, want wie dokt nu graag af
voor iets dat er om de haverklap niet is? Maar amaai, viel dat even
tegen. Zelfs ‘n andere ‘Provider’ in huis halen loste niets op. Veel
duurder, veel trager en veel gerantsoeneerder. Druppelsgewijze. De
Megawatts gingen d’r zò af. ‘Perfecto’, wist die Technieker, het systeem
staat nog niet helemaal op z’n pootjes. Buitenlanders hebben toch nooit
geen geduld waren z’n laatste woorden, toen hij de luchtantenne mocht
komen terughalen. Uit vrees van uitgezet te worden, hebben we dan maar
vuisten in onze zakken gemaakt. Maar verduveld, die zaten al meer dan
vol!. Waarop de man met een klap de deur dicht en de schouders op trok
met de woorden ‘No capito niente’.
So
far en dus helemaal niet zo goed. Reeds dinsdag van de volgende week en
de Rode Duivels vallen per kop nog rapper dan de bladeren in de herfst.
Het laatste dat Coburgia nog aaneen hield is nu bijna helemaal ‘gone
with the wind’. Blijft over: de paar restanten van het Geslacht Björndal
Coburg-Gotha in hun Koninklijke Serres. Maar als die op ’t gepaste
moment ook hun deur dichttrekken, is het amen en uit. En vliegt onze
Luchtmacht niet meer voor de drol de wereld rond voor deze snol.
Wat
we doen met de Familie Borlé, zien we wel als ‘t zover is. Door hun
barslechte prestaties zullen die wel niet meer binnen mogen in Marokko,
hun thuisland. Francofonia tenslotte kan dergelijke dure vogels niet
bekostigen en dus zal er desnoods op het vuilbeluik moeten beroep gedaan
worden. Misschien dat daar nog een 5-tal ‘jobs’ om invulling vragen,
waar die omhoog gekatapulteerde gasten hun natuurlijke behoeften kunnen
voldoen met het villen van beluiken in dat vuilbeluik.
*
Buiten
is het weer winters koud, met van die ijskoude valwinden uit de
Apennijnen die iedereen bijna naar een overjaarse overjas doet grijpen.
Echt weer dat past voor Coburgia, waar Hagedoorn of Deboosere -
schrappen wat niet past - weer afgeven op de abnormale temperaturen,
veel te koud voor de tijd van het jaar. Normaal zijn de
weersvoorspellingen in Italië veel beter, want veel korter en dus veel
duidelijker. Wordt nooit vermeld in de weersverwachting bijvoorbeeld hoe het weer geweest is (dat heeft iedereen meegemaakt), noch over wat het de eerstvolgende 8 dagen zal zijn. A chaque jour suffit sa peine.
En morgen is er weer een andere voorspelling, die per definitie
helemaal anders zal luiden dan vandaag voorspeld werd. Maar ja, ’t geeft
werk en bestaanszekerheid aan de hele ploeg. Inbegrepen de koks, de
poetsvrouwen en de Personeelsdienst om alles in goede banen te leiden.
Voor mijn part in goede banen om de aarde.
Over
wat kunnen zeurderige oudjes nog zoal bezig zijn? Ha, juist: de staat
van hunne gezondheid en verhoop van U hetzelfde. Met mij gaat het goed,
en ook met de os en de ezel. Dank zij de kilo’s medicatie die iedere dag
op het menu staan. Vraag me niet waarvoor die allemaal goed zijn: de
lijst met wat aan Broeder Ezel nog wel werkt, is betrekkelijk korter dan
de lijst van wat niet meer werkt.
Eigenlijk
leven wij alle twee op ons bijeen gespaard tijdskrediet. Maar zolang de
lepel in de rijspap staat, daar treuren wij er niet om. Wat er ergst
aan toe is, zijn mijn koplampen. Kortsluiting. Werken nog als
standlichtjes van een geparkeerd 2PK-tje van wie de batterij aan het
leeglopen is. Heb ik 60 jaar geleden aan den lijven ondervonden, met dat
grijze speelgoedje van toen. Rijplaat 4034S, ik weet het nog als de dag
van gisteren. Het ding voerde mij zelfs op Huwelijksreis helemaal tot
bij Hadewijch, in Bingen a/d Rijn. Omdat ik toen ook al niet wilde
toegeven van De Lorelei te willen zien, hoog op de rotsentop gezeten. Om
kalm en groots de zon te zien zakken in de zee. En in tegenstelling met
het spreekwoord, dat Moeder Natuur aan de ene kant geeft wat ze aan de
andere kant wegneemt, werken mijn oren ook niet meer zoals het hoort.
Dus hoor ik minder. Wie niet horen wil, moet voelen, dat gezegde kan ook
al niet aangehouden worden, lijk aan het viskraam: aanraken is kopen.
En die tijd is voorbij. ‘Solo vedere, non taccare’, zegt men hier. En geloof me: een mens is daar rap mee weg.
De
bloeddruk, vraagt U? O, die is goed. Die hebben we achtergelaten bij
ons huisdokteresje in Coburgia, want er is iets misgelopen met de
‘Mutua’ hier. Waar de klepel hangt, weten we niet, want die klok luidt
niet meer. De vriendelijke man achter het loket is gestorven en volgens
de Tweede in Bevel (die er niet al te snugger uitziet) kunnen
wij niet het goede formulier voorleggen, dat onze rechten zou kunnen
bewijzen. Zodat er ons niets anders rest dan te sterven. Of te
verdwijnen.
‘Madre de Dio’
(=GVD in Italiano) k’en hore ekik nog altied de tuithorens niet,
waarover Gezelle dichtte, dat ‘t tied wos vo mie, want den avond wos
nabie.
‘Über
allen Gipfeln ist ruhe. Warte nur, balde ruhest du auch‘. Dat was de
Duitse tegenhanger van zijn West-Vlaamse inspiratie van de koewachters
die heel in de verte op een lauwe zomeravond de hoorns staken, om elkaar
te melden dat ze stalwaarts tiegen.
Onze stal die ligt daar ergens waar De Sterre bleef stille staan, in de Vlaamsche Ardennen. Maar haast is daar niet bij.
Al
kan ik nu wel stilletjes beginnen uitzien hoe dit Italiaans avontuur
afloopt. Een en ander opladen, en de rest verkopen aan een of ander
rijke Hollander. Desnoods aan een Engelsman, want die zijn verzot op
Toscane. ‘k Weet niet of Franciscus van Assisi nog zal willen helpen om
hier zonder kleerscheuren weg te geraken. Hij is indertijd zo
vriendelijk geweest om ons aan te trekken naar de Monte Subasio en naar
Clara, zijn aardse en dus onbereikbare Geliefde. Hoe de tijden
veranderen, is af te meten aan het advies van deze Paus, die zijn
discipelen niet langer de Huwelijkse Staat verbiedt. De Harp van St
Franciscus van Felix Timmermans zal voortaan dubbel zo vrolijk klinken.
Maar van twee dingen één: sedert Franciscus is Assisi een beroemd
bedevaartsoord geworden, die de welstand en de rijkdom gebracht heeft,
waarvan het socialisme alleen maar kan van dromen.
Kijk,
dat zijn voor mij Goede Heiligen, van de soort die seffens mirakels
doen. Het is trouwens een plezier voor het oog, om in die smalle
straatjes bonke kerelskinderen in priestertoga te zien lopen, en
giechelende tieners in Nonnenkledij. Neen, ik geloof dat Assisi een der
veiligste plekjes op aarde is, waar Muzelmannen niet alleen geen
aanslagen zullen plegen, maar er zelfs op straat hun schoenen voor
uitdoen. Maar zeker zijn we nooit. Dus hoort daar ook de voorzichtigheid
der Moeder van de porseleinkast te zijn.
En
ja, nog waar ook. Franciscus was ooit met een paar medebroeders in het
land der Muzelmannen. Niet om die te bekeren, zoals U zou denken, maar
om met een of andere Hoge Moslimpiet, een akkoord te sluiten voor
bezoekrecht aan Christenen van een paar Heilige Plaatsen. Waar nu, 800
jaar na datum, beide partijen dat akkoord nog altijd respecteren. Allez,
ik wil maar zeggen, als deze Paus ook iets in die zin kan flikken, dan
is zijn poging om overeen te komen, wel de moeite waard geweest.
Diigitalia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten